بهانه ی این پست کسی نیست جز عادل فردوسی پور. کسی که بیشتر هم نسل های من گزارش های فوتبال رو با صدای گرم و دوست داشتنی و گزارش هیجان انگیز اون دوست دارند. هر چند که قدیمی هایی مثل صالح نیا و شفیع و ... هم خوب بودند. اما عادل یه چیز دیگست. با اطلاعات فوق العاده ای که داره و علاقه وافر به فوتبال که در صحبت هاش کاملا مشخص هست . وقتی از فوتبال حرف میزنه انگار از عشقش صحبت میکنه. یادمه قبلنا منم اینجور بودم! جام جهانی 90 تا 2002 . بعدش دیگه کم کم دلمشغولی هام کمی تغییر کرد. دوشنبه شب بمتاسفانه خواب مرگ به سراغ من اومد و نتونستم نود رو ببینم و از این بابت خیلی ناراحتم. اونایی که دیدن میگن حسابی حالش گرفته بود : ( . واقعا این مملکت ما داریم؟ حتی اگه از فوتبال و فدراسیون اون انتقاد به جا و سازنده هم بشه جنبه ندارند! حالا هی بگید آزادی! دمکراسی! جمعش کنید ت رو خدا. اون شبی که عادل چند هفته پیش اشک عزیز محمدی رئیس فدراسیون فوتبال رو پشت تلفن در اورد حدس میزدم که دخلش رو بیارند! بالان ساعت 6:35 صبح هست و من هنوز از خونه نزدم بیرون. از خواب که پا شدم یه یره اومدم برای عادل بنویسم . پاشم برم که دیرم شد.
هر چند اون اینجا رو عمرا ببینه . به هر حال عادل فردوسی پور ما دوستت داریم! چه بخوای چه نخوای! چه میکنه این عادل!