نذر کردم که اگر باز آیی چشم نازک بین را به کف پای تو مَرهم سازم
نذر کردم که اگر باز آیی چتــــر گـــــــــل را بــــه در خانه دل رَسم کنـم
و اقاقی ها را بر لب جوی بنشانم بر صف!
به خرامیدن تو بر کشم نغمه داودی را
گر به دروازه این مــــنزل متروک رسی
ترک سازم همه دنیا، همۀ عقبـــــی را
چـه تفاوت بودم گردش لیــل و نهــــــار
که نباشی تو و من باشم و اندوه و غم
و سر به گریبان خویش...
اومدن رئیس جمهور به استان ما هم جز دردسر چیزی دیگه ای واســـــه ما نداشت.
سه شبانه روز آماده باش بودیم. البته نه اینکه کار مهمی انجام میدادیم. فقط همگی
دور هم جمع شده بودیم. روز پنجشنبه هم که فیلمی بود برای خودش.
جالبترین قسمت ها شامل اینا بود....
گروه سرود بزرگی تشکیل شده بود به رهبری رئیس جمهور...
حالا یک دو سه.... همگی یکصدا فریاد بزنید:
انرژی هسته ای حق مسلم ماست...
نه نشد ... یه بار دیگه همگی با هم! حالا...
یه جا هم آقای رئیس جمهور سوتی داد و اسم یکی از شهرهای کوچک اطراف را به
اشتباه به جای غَرق آباد ، غُرق آباد خواند که باعث قهقهه ملت شد و آقــای چمران
که اصالتا برای اون طرف ها هست سریع به رئیس جمهور تذکر داد که اصلاح کند.
بدجوری نگران حنجره رئیس جمهورم! آخه بنده خدا از اول سخنرانی تـا آخـــر با فریاد
صحبت می کرد، مشخص بود که فشار زیادی بهش وارد میشه. البتـه تـقصیر خودش
یه عده که جلو بودند همش سر و صدا می کردند و حواس آقای احـمدی نژاد رو پـرت
می کردند و با وجود تذکرهای متعدد رئیس جمهور و نماینده مجلس بـازم زر می زدند.
کم مونده بود از کوره در بره بگه مرتیکه بسه! زر نزن! فهمیدم!
در ضمن بازم عده ای بیهوش شدند! البته به خاطر گرما و ازدحام زیاد و بی نظمی...
مثل اینکه دکتر احمدی نژاد در تمامی شهرها قول یک سالن ورزشی مجهز مخصوص
بانوان و یکی هم مخصوص آقایان داده...بابا دست و دلباز!
آهای، شعبون بی مخ کجایی؟!!
مِقســـــــــی!ِِِ